Македонско политичко наследство ( Втор дел): Зошто Македонија кризира на секои две години

(Првиот дел тука)

Најмногу коцките во Македонската политичка сцена можат да се видат во периодот 2007/2008 година, пред одржувањето на самиот на НАТО во април 2008 година. Имено кога во 2008 година ни стигна понудата од Метју Нимиц, кога ни понуди да прифатиме име како ултиматум за влез во НАТО. Во тој период можеа да се видат коцките како се вклопуват на мозаикот. Имено пред Букурешт, коалицијата на ВМРО во кои беа и партите на Стојан Андов и Тито Петковски, ја напуштија коалицијта. Причини за нивното напуштање од власта и свртување против Никола Груевски се работи за името и идентитетот. Стојан Андов тогаш излезе со две спротиставени тези: 1. Груевски е тврдоглав и несака да го промени името; 2. Груевски сака да го промени името. Секако истиов овој став на Стојан Андов беше ист во деведесетите години името Славомакедонија како одличен избор за решавање на нашиот проблем со Грција.

Интересно е што после доаѓањето на Никола Груевски уште од самиот почеток на пола година од владењето, Бранко Црвенковски и Љубчо Георгиевски ја дадоа изјавата за Груевски: „што има тој да се занимава со државна политика, туку само со економија.“ Оваа изјава ни дава за право да се запрашаме чив беше изборт на Никола Груевски за лидер на ВМРО-ДПМНЕ? Дали тој беше избор на двата стари волци Георгиевски и Црвенковски. Кон ова е значајно да се потсетиме на една значајна изјава дадена од Владо Бучковски на 17.10.2007 година, во која Бучковски вели дека СДСМ е творец на војната во 2001 година; СДСМ е творец на големото уво; СДСМ е творец на обвиненијата за Љубе Бошковски; СДСМ во 2003 тата година, во екот кога ВМРО избирал свој лидер се одлучиле да го изберат Никола Груевски, наместо Марјан Ѓорчев. Тоа го кажа Владо Бучковски, се гледа дека оваа изјава која воопшто не беше коментирана во јавноста, личеше како опомена на Бранко Црвенковски до Груевски за да тој се врати на својот пат, односно Груевски да води само економска политика, а не и државна политика. Затоа што Груевски од перидот 2006-2016 година им го руши надворешниот проект на ЦИА за внатрешно самоуништување на македонската држава.

Пред изборите во 2006 години, во екот на новата година (31.12.2005) Црвенковски ја даде следнава интересна изјава: „сакам да го видам тој маж што ќе му соопшти на народот дека сме го изгубиле името.“ и оваа изјава не е случајна. Сигурно дека во 2006 година беа пуштени ВМРО да ги победат СДСМ. Прашањето е зошто беше потребно ВМРО да го замени СДСМ во 2006 година? Оној што го знае проектот на ЦИА за Македонија, а кој подразбира промена на името и идентитетот. А тоа било потребно да го напрви некој кој што не е од СДСМ, односно бил избран Никола Груевски и ВМРО, али човекот кој си го избрале во сите негови десет години не им иде по нивна игра.

Груевски не им одеше по нивни кеив, бидејќи се вмеша во надворешната политика, ја даде на суд Грција за непочитување на времената спогодба; прашањето на беглаците од Егејска Македонија; не прифаќање на компромис за промена на името и идентитетот. Сите овие работи покажуват дека Груевски етапно го руши американскиот проект.

Периодот од 2008 година пред самиот на нато во букурешт, можеше да видиме што беше тоа што ги разделуваше Македонските политичари, а што ги зближуваше. Централно прашање беше промена на името и идентитетот на Македонскиот народ. Тогаш можеше да се види како Стојан Андов и Тито Петковски излегоа од владејачката коалиција и се обединија со опозиција против која претходно беа. Потоа медиумските куќи А1 и Фокус некогаш беа против СДСМ и наеднаш се соединенија со нивната коалиција и полза.

Политичките сили во Македонија се исполаризира уште во 2008 година пред Букурешкиот самит. Од тогаш може да се види кој е за промена на името, а кој за зачувување на името Македонија. Не спроведување на Американскиот проект или следната фаза од тоа сценарио е причина за кризирање на Македонија на секои две години перманентно кризира, зошто господата од опозицијата од 2008 година постојана барат техничка влада и не ги прифаќат изборните резултати, како и денес во 2015/2016 година може да се види дека пржинскиот договор фактички е втора фаза од Американското сценарио за рушење на државата. Изборите кои следат на 5 јуни 2016, ќе бидат избори на кои нема да учествува опозцијата, целта е да се продолжи со техничка влада која ќе направи напори за компромис, однсно за промена на името и идентитетот.

Мишко Ливрински