Македонско политичко наследство (прв дел)

Нашата приказна започна во 1991 година, кога прогласивме независност на нашата држава. Но нашата независност како што веќе имам кажано за надворешниот фактор беше изненадување, а се по изгледа и за голем број од внатрешните политичари.

На почетокот политичките програми на нашите партии беа дезорентирани и без реални понуди за разлика од политиката на Словенија и Хрватска. СКМ-ПДП излезе со тезата дека за идниот статус на Македонија дека се за федерација во рамките на Југославија, ако не може федерација тогаш се за конфедерација, ако на крај не може федерација, ниту конфедерација, тогаш се за независност. Tри програми нудени како една програма, тотална дезорентација. Втората партија ВМРО-ДПМНЕ и ако млако ја пласираше тезата за независност на Македонија, сепак на крајот Љупчо Георгиевски се согласи за конфедерација, бидејќи народот ни бил србомански и ќе се определел за Југославија.

Се чини дека тогашните Македонски политичари беа изненадени од одлуката на Македонците да имат своја држава. Почетокот на деведесеттите години е многу збунувачки и конфузен период, особено така се однесуваше македонска политичка елита.

Уште на почетокот кога прогласивме независност, можше да се види политичката консталација, дента кога прогласивме независност, вечерта кога се славеше победата на плоштадот, единствен политичар од бившиот СКМ-ПДП (сега СДСМ), Киро Глигоров беше единствен кој присуствуваше, таму не беше ниту Бранко Црвенковски (државотворец кој не сакаше да стане на Македонската химна), ниту пак Стојан Андов или Перо Гошев, значи стариот комунист беше оставен сам да слави со младите вмровци.

Уште од самиот почеток на првите Македонски плуралистички избори (кои беа и први национални избори), покрај нашите национални партии учествувше и партијата реформски сили на Југославија ( во Македонија ја застапуваше Стојан Андов), ова партија никаде во југославија не учествуваше на избори, освен во Македонија и Босна и Херцеговина, ова покажува како и Босна, така и Македонија не беа спремни за независност,бидејќи овие две држави во изминативе сто години беа третирани како темен вилает.

СКМ-ПДП (денешен СДСМ) уште од самиот почеток на плуралистичките избори можеше да се види нивната игра. Уште од почетокот им упадна во мандатот на ВМРО-ДПМНЕ, па се направи концентрациона (експертска влада), па со фингирани избори (со илјадници фабрики од лажни пасоши) издвоија победа во 1994 година.

Истите политичари кои во деведесетитие години кои се залагаа за промена на името и до ден денес истото го мислат. Стојан Андов некогашен реформиран комунист, денес либерален демократ го пласираше името Славомакедонија, како одлична опција за решавање на нашиот спор со Грција. Васил Тупурковски преседателот на демократската алтернатива го пласираше името централна балканска република. Љубчо Георгиевски поранешен премиер и преседател на ВМРО-ДПМНЕ, уште во 1991 година, после неговата посета на Македонската дијаспора во Америка и Канада, ја извади тезата дека постојат Македонци-Срби, Македонци- Бугари, Македонци-Грци, Македонци-Албанци, Македонци нема. Треба да се напомене дека истава теза ја застапуваше Љубомир Данилов Фрчковски кои во неговите предлози Македонците беа означени како Славомакедонци, односно Македонци-словени.

Првиот шеф на независната Македонска држава Киро Глигоров, уште во 1993 година на Грците им ветил дека ние сме словени дојдени во шестиот век од нашава ера и немаме ништо заедно со античките македоници. Киро Глигоров и ако дал ваква изјава за време на неговата посета во Атина, сепак имаме за право да веруваме дека ништо не потпишал, бидејќи до сега грчката политика ќе објавеше некаков потпишан договор. Кон тоа сведочи кампањата во 1994 година, кога е веќе формиран сојузот за Македонија и на оваа кампања главниот слоган на Глигоров беше името останува. Мислиме дека со оваа реченица Глигоров си ја запечати својата судбина со атентатот. Можеме да заклучиме дека атентатот се совпадна со надворешните интереси, но и со внатрешните интереси на една група млади политичари како што беа Бранко Црвенковски и Љубомир Фрчковски. По интересно е што во истото време кога се случуваше атентатот врз Глгоров се случи и потпишувањето на Временската спогодба помеѓу Македонија и Грција. Овој Факт не тера да се посомневаме дека атентатот беше инспириран и испланиран од надвор, а извршен од внатре. Тоа не води да помислиме на Грција, за која Глигоров не го исполнил она што го ветил.

Друг фактор кој потврдува дека во тогашната СДСМ дека постоела внатрешна поделба по однос на надворешната политика тоа се Џорџ Сорос, Стојан Андов и грчкиот печат кои тврдеа во тоа време (1994 година) дека Бранко Црвенковски и Киро Глигоров се на различни страни и имат различни гледишата во однос на надворешната политика (односно по пршањето за името).

Проектот Македонија во Американската политика и ЦИА е со една цел како на мирен начин внатрешно Македонија самата од себе да се уништи, да ја снема ама цел тој проект да биде на нас од внатре. Од 1998 година започна втората фаза од нивната игра, се започна со изборот на новиот бран на политичари од ВМРО-ДПМНЕ, Љубчо Георгиевски и Борис Трајковски, после нивната победа во декември 1998 година, Македонија во ООН во трговскиот регистар беше спуштена од држава во територија како Палестина. Ваквото решение отвори услови за војна и странска интервенција, односно фингирана војна во 2001 година. Целта беше промена на уставот, бришење на Асномската преамбула, симнување на Македонскиот народ во една од етничките заедници (која кај грците имплицираше факт зошто државата да ни се вика Македонија кога тоа е само една етничка заедница, а зошто да не по некоја друга етничка заедница) и секако триумфалното враќање на СДСМ.

Проектот за внатрешна поделба на ЦИА, но со внатрешни учесници, како што тоа беше Доста Димовска, која се залагаше за кантонизација и поделба на Македонија на ентитети, жената која се залагаше за Македонија од Групчин до Групчин, особа која беше идеолог на ВМРО и Љубчо Георгиевски, а и добра пријателка на СДСМ, жената која во теоријата како професор предаваше марксизам (лева идеологија), а во праксата беше политичар на ВМРО (десничар), за кого во последно време Љубчо Георгиевски зборуваше како за жена која ги заштитила Српските удбаши. Овој преокт за поделба и кантонизација е озаконет со законот за територијална поделба од 2004 година.

продолжува